Laboro - Parto 1

Laboro

Kapitalismo. Ekonomiko. Resistado.

Parto 1

AVERTO: ĉi tiu traduko estas nek ĝusta nek kompleta. Ĝi estas projekto por plibonigi mian esperanton. Se vi deziras korekti mian tradukon (originale angle) kontaktu min.

Vidu la Tutan Tradukprojekton

Kiam ajn, ni povas ĉesi paganta lupagon, hipotekon, impostojn; ili estus senpovaj se ni ĉiuj ĉesas samtempe. Kiam ajn, ni povas ĉesi iranta laborejon aŭ lernejon – aŭ, iras tien kaj rifuzas obei ordojn aŭ eliri, eble uzas ilin kiel komunumajn areojn. Kiam ajn, ni povas tondi niajn legitimilojn, bruligi monon, forĵeti niajn monujojn, kaj krei kunhelpajn asociojn por kaj krei kaj disdoni ĉiujn kiujn ni bezonas.

*

Kiam mia laborperiodo tedas min, mi pensas pri ĉi tiaj aferoj. Ĉu mi pensas tiel sole? Mi povas imagi la kutimajn kontraŭargumentojn, sed oni ja povas certi ke se ĉi tio okazus ie en la mondo, ĉiuj aliĝus rapide – pensu pri la nekompreneblaj manieroj kiujn ni vivas niajn vivojn. Kio necesas por ĉi tio okazi? Kie ni povas iri por renkonti homojn kiuj ne nur malamas siajn laborojn sed pretas por finfine ĉesi laboro?

I. La Okupacio

Okupacio. Kiam oni aŭdas tiun vorton, eble oni pensas pri rusaj tankoj en la stratoj en orienta eŭropo, aŭ usonaj soldatoj maltrankvile patrolantaj malamikaj ejoj en la mezoriento.

Sed okupacio ne estas ĉiam tiel evidenta. Iam, okupacioj daŭras post la tankoj ne plu necesas. La tankoj povas iri armilejon se la konkeritaj memoras ke la tankoj povas reveni iam ajn – aŭ agi kiel la tankoj estas ankoraŭ tie, forgesanta kial ili faras do.

Kiel oni rekonas okupacion? Historie, okupacitaj homoj devis pagi tributon al siaj okupaciantoj aŭ doni ian servon. Tributo estas ia lupago por nur vivi sur siaj landoj; kaj pri la servo – nu, kio estas via okupacio? Kio okupas vian tempon? Laboro, eble, aŭ du – aŭ preparanta por laboro, aŭ resaniĝanta pro laboro, aŭ serĉanta por laboro. Vi bezonas tiun laboron por pagi lupagon aŭ hipotekon kaj tiel plu – sed ĉu la konstruaĵo kiu vi loĝas, estis konstruita de homoj kiel vi mem, homoj kiuj bezonis pagi siajn lupagojn ankaŭ? Same kiel vi bezonas gajni monon por aĉeti aliajn produktaĵojn – vi kaj aliaj homoj kiel vi faris ilin, sed vi devas aĉeti ilin el firmoj kiuj dungas vin, firmoj kiuj nek pagas al vi la tutan kvanton kiun vi gajnis por ili nek vendas iliaj produktaĵoj tiom kiom kostas ilin por produkti. Ili gajnas tamen!

Niaj vivoj estas okupataj teritorioj. Kiu regas la rimendojn en via komunumo, kiu formas la komunumon kaj la pejzaĝon ĉirkaŭ ĝi, kiu kontrolas vian horaron ĉiutage kaj ĉiumonate? Eĉ se vi estas memdungata, ĉu vi estas la ulo kiu decidas kion vi bezonas fari por gajni monon? Imagu vian ideon de feliĉo – ĉu tio ŝajnas suspekte kiel la utopioj oni vidas en reklamoj? Ne nur nia tempo sed ankaŭ niaj aspiroj, nia sekseco, niaj moraloj, eĉ nia kompreno de kio esti homo signifas – ĉi tiuj estas okupataj, ŝangitaj laŭ la kaprico de la merkato.

Kaj ni ne estas la sola teritorio kiu estas okupata. La nevidebla okupacio de niaj vivoj similas al la milita okupacio de areoj ĉe la limoj de ĉi tiu tero, kie pafiloj kaj tankoj ankoraŭ necesas por asertas la rajtojn de bienposedantoj kaj la libereco de korporacioj komerci spite al la malamikaj loĝantoj – iom el tiuj kiuj memoras vivon sen lupago, salajroj aŭ manaĝeroj.

Tiaj homoj eble ne estas tiel malsimilaj al vi mem, malgraŭ kreskanta en kaptiteco. Eble en la oficejo de la manaĝero, aŭ en la oficejo de la karier-konsilisto, kiam ajn iu provis havi vian atenton kaj vi ne faris do, vi ja estis riproĉita por esti okupata. Sed antaŭ ni komencas krei planoj kaj akrigantaj lancoj, ni rigardos pli atenteme ĉe kion ni alfrontas.

Vidu la Tutan Tradukprojekton